استفاده از چکش پزشکی

هنگام استفاده از چکش پزشکی، رعایت توصیه های زیر مهم است :

• نیروی محرک شما باید به اندازه کافی برای ایجاد یک رفلکس کافی باشد و برای ایجاد یک پاسخ تکرارپذیر ثابت بماند.

• اجازه دادن به یک چکش رفلکس سبک و بدون وزن برای چرخش آزادانه بین انگشت شست و سبابه و حرکت چکش و مچ دست در یک قوس ۴۵ تا ۶۰ درجه معمولاً نیروی کافی را ایجاد می کند.

• از حداقل نیروی لازم برای ایجاد یک پاسخ قطعی و ثابت استفاده کنید.

• اگر نتوانستید با آزمایش مناسب و مکرر پاسخی را دریافت کنید،

• به ضربه زدن به بیمار ادامه ندهید.

• هر رفلکس را با همتای طرف مقابل خود مقایسه کنید تا هرگونه عدم تقارن را بتوان تشخیص داد و مستند کرد.

• در صورت لزوم، هر آزمایش را 5 تا 10 بار تکرار کنید تا نقطه تماس و نیرو را استاندارد کنید، تکرارپذیری پاسخ را تأیید کنید، و تغییراتی را که ممکن است با آزمایش‌های مکرر که تابعی از آسیب‌شناسی است (یعنی آسیب‌شناسی ریشه عصب نخاعی) رخ دهد، شناسایی کنید.

در حالی که برخی دیگر به راحتی با ضربه مستقیم به عضله با چکش رینوپلاستی ایجاد می شوند. در برخی موارد، انگشت پزشک ممکن است بین چکش و عضله/تاندون (به عنوان مثال، براکیورادیالیس، عضله دوسر بازویی، ادکتور) قرار گیرد

تا از نیرو و یا برای لمس پاسخی که ممکن است با چشم غیرمسلح باشد، قرار گیرد.

پزشک باید سطح تماس چکش رفلکس (یعنی نوک پهن یا کوچک) را با اندازه تاندون یا عضله مورد آزمایش مطابقت دهد.