سگ ها در معرض بیماری های مختلفی مانند بیماری های انگلی، قارچی، گوارشی و ویروسی قرار دارند. بیماری های ویروسی از جمله بیمارهای بسیار خطرناکی هستند که حتی ممکن است باعث مرگ حیوان شوند. یکی از این بیماری ها، بیماری پاروویروس در سگ هاست. این ویروس ها گروهی از دی ان ای ویروس های جانوری اند. دارای دی ان ای تک رشته ای، فاقد پوشش ویروس و به شکل بیست وجهی هستند. در ادامه بیشتر راجع بیماری پاروویروس در سگ ها بحث خواهیم کرد.
بیماری پاروویروس
در گذشته برای سگ هایی که زیر 1 ماه سن داشتند و به این ویروس دچار می‌شدند، مشکلات قلبی رخ می‌داد. اما امروز اینگونه مشکلات کمتر رخ می‌دهند. این ویروس بسیار مسری و شایع است. یک بیماری خطرناک و عفونی بوده که در عرض چند روز سگ ها را درگیر آن می‌کند. این بیماری در اثر تماس سگ مبتلا با سگ سالم یا تماس با مدفوع سگ مبتلا، منتقل می‌شود. در صورتی که سگ شما به این ویروس مبتلا شده باشد، پیش از بروز علائم آن می‌تواند دیگر سگ ها درگیر کند.
بر اساس گفته های AKC، ده روز پس از بهبودی نیز سگ می‌تواند ناقل این بیماری باشد. بنابراین در این شرایط باید از حیوان خانگی خود مراقبت های ویژه ای به عمل آورید.
شرایط ابتلا به بیماری پاروویروس در سگ ها
سگ هایی که سن آنها بین 6 هفته تا 6 ماه است، سگ هایی که واکسیناسیون کامل انجام نداده اند یا هنوز واکسینه نشده اند در معرض خطر ابتلا به این ویروس قرار دارند. آمار تلفات در اثر ابتلا به بیماری پاروویروس در سگ ها در برخی نژاد ها بیشتر از نژادهای دیگر است. مانند ژرمن شپرد، دوبرمن، پینچر، انگلیش اسپیرینگر، روتوایلر و استنفوردشایر تریر آمریکایی. سگ های بومی ایرانی معمولا کمتر درگیر این بیماری می‌شوند. برخی عوامل مانند بیماری های انگلی و اضطراب از شیر گرفتن توله ها بر دچار شدن این بیماری می‌افزاید.
روش های انتقال
یکی از روش های انتقال بیماری پاروویروس در سگ ها، از طریق تماس مستقیم بینی و دهان سگ با مدفوع آلوده اتفاق میافتد. از آنجایی که توله سگ ها از حس بویایی برای جستجو در محیط اطراف خود بیشتر استفاده می‌کند، بیشتر در معرض انتقال این بیماری قرار دارند. روش دوم بصورت غیرمستقیم رخ می‌دهد. به دلیل اینکه این ویروس بسیار مقاوم است، بر روی پوست، لباس، وسایل و حتی در محیط های پرورشگاه سگ ها نیز زنده می‌ماند. در نتیجه زمانی که سگ با این نواحی آلوده تماس پیدا کند، بطور غیرمستقیم به ویروس مبتلا می‌شود.
مقاومت پاروویروس
این ویروس می‌تواند تا دو ماه در دمای خانه زنده بماند. با وجود استفاده از انواع مواد شوینده و ضدعفونی، از بین نرفته و می‌تواند همچنان باعث سرایت بیماری شود. اما با ماده وایتکس (هیپوکلریت سدیم) با نسبت 1 به 30 از بین می‌رود. از طرفی پاروویروس در خارج از منزل در برابر نور آفتاب می‌تواند تا چندین ماه و در مواردی چند سال یک عامل انتقال دهنده باقی بماند.
نشانه های بیماری پاروویروس در سگ ها
درمان
از آنجایی که بیماری پاروویروس در سگ ها بسیار خطرناک و کشنده است، باید در صورت مشاهده علائم آن حتما از دامپزشک کمک بخواهید. پس از آنکه این بیماری تشخیص داده شد، دامپزشک سگ را در محلی قرنطینه نگهداری می‌کند. سپس آن را تحت مراقبت های خاصی قرار می‌دهد تا از ابتلا به عفونت های بعدی پیشگیری شود. البته درمان نیز بستگی به شدت بیماری دارد. معمولا دامپزشکان با استفاده از سرم و آنتی بیوتیک این عفونت را درمان می‌کنند. اگر حیوان دچار کم خونی شدید نیز شده باشد، به آن خون و پلاسما انتقال می‌دهند. استفراغ آنها نیز با داروهای مرتبط در این زمینه کنترل می‌شود.
پیشگیری
هیچ واکسنی نمی‌تواند مانع از ابتلای سگ ها به این بیماری شود. بنابراین راهکاری قطعی برای جلوگیری از عدم ابتلا به پاروویروس وجود ندارد. اما برای کاهش ابتلا و کاهش عوارض آن، واکسیناسیون پاروویروس باید بصورت دوره ای برای سگ ها انجام شود.
اولین دوز در 6 تا 8 هفتگی تزریق می‌شود. این امر در زمان 10 تا 12 هفتگی و 14 تا 16 هفتگی نیز انجام می‌شود. پس از آن واکسن باید هر 3 سال یک بار به سگ تزریق شود. اگر واکسیناسیون سگ شما کامل نشده، باید از قرار دادن آن در محیط های آلوده و سگ های دیگر پرهیز کنید.
نتیجه
می‌دانیم که سگ ها حیوانات کنجکاو و جستجوگری هستند. آنها هر چه را که به دنبال کشف آن هستند، بوییده و یا در دهان خود فرو می‌برند. بنابراین طبیعی است که به بیماری های مختلفی دچار شوند. پاروویروس نیز یکی از این بیماری هاست. این ویروس منجر به ضعف شدید حیوان شما شده و می‌تواند او را گوشه گیر کند. اما اگر این بیماری به موقع تشخیص داده شود، قابل درمان خواهد بود. از طرفی تا قبل از کامل شدن برنامه واکسیناسیون، بهتر است حیوان خود را در ارتباط با سگ های دیگر قرار ندهید و وسایل نگهداری آن را ضدعفونی نمایید. اگر حیوان خانگی شما به بیماری پاروویروس دچار شده و بهبود یافته است، از تجربیات خود درباره علائم این بیماری و چگونگی درمان آن برای ما بنویسید.
